Aziatische bereidingen van rauwe bladgroenten

Hoewel het met bovenstaand recept niets van doen heeft ben ik toch zo vrij het volgende onder uw aandacht te brengen, want het heeft van doen met een recept uit NRC van vandaag, en de –inmiddels ter ziele– digitale versie van die rubriek is waar de meesten van de bezoekers aan Lummel’s blog elkander v̶a̶n̶ ̶k̶a̶n̶n̶e̶ ̶k̶e̶n̶n̶e̶ ̶k̶u̶n̶n̶e̶ hebben ontmoet.

Namelijk vandaag maakt Janneke Vreugdenhil het in de –voormalige– kookrubriek wel weer erg bont met haar gehutsefluts: ze klaagt over het gebrek aan “salades” in de Aziatische keuken.

Na drie inleidende alinea’s gebeuzel over venkel, boontjes en bloemkool schrijft ze dit:

“Meestal, als ik niet weet wat voor groente ik ergens bij moet serveren – niet weer die boontjes, venkel of bloemkool! –, is groene sla de oplossing. Alleen zijn in de Aziatische keuken niet zo gek veel groene salades te vinden, althans niet zoals we ze in het Westen kennen: rauwe bladgroenten met een dressing.”

Tja. “Qu’ils mangent de les légumes.”

Maar dan:
En toen husselde ik op een dag in het wilde weg wat blaadjes en een handje taugé met een mengsel van gembersiroop en limoensap. Verre van authentiek, maar het werkte zo perfect dat ik die salade sindsdien vaker maak bij allerhande oosterse maaltijden.

Da’s het recept in de Lifestyle-bijlage: fokking kokkerellen!
Schaamteloos uitgesmeerd over 300 woorden in mijn dure zaterdagkrant!

Ze heeft het zelf ook door –voor 48 centen per woord ex btw, dat dan weer wel–:

Hoewel het bijna te eenvoudig is voor in de krant, wil ik dit recept vandaag met u delen. Gewoon, omdat ik me zomaar kan voorstellen dat u ook weleens tegen dit probleem aan loopt.

Maar het ergste moet nog komen: het recept zelf!

Let op:
Ongeveer 15 muntblaadjes;
3 el korianderblaadjes;
4 handjes spinazie (of andere groene blaadjes);
1 grote hand taugé;
sap van 1 – 2 limoenen;
1 – 2 el gembersiroop.

Gelukkig wordt er nog wel ook een snuf zout genoemd –immers ‘salade’– maar “olie is niet nodig”; ze is het niet eens vergeten!

Het is dus spinazie en taugé –zonder olie, stel het u het mondgevoel en het geluid voor!– met het sap van 2(!) limoenen en een héél klein zoetje. Ieuw.
.
Maar dan die munt- en korianderblaadjes?
WTF. Dat de Chinezen daar zèlf nooit aan gedacht hebben!

Ik denk dat ik wel weet hoe het ongeveer zit: Janneke is fan van zowel Ottolenghi als van Jamie. Behalve gelezen en overgeschreven: begrepen heeft ze die kennelijk echter nog nooit.

En wat ze ook niet weet is dat er wel degelijk Aziatische bereidingen van rauwe bladgroenten zijn.

Om de wellicht onstane indruk van bozigheid en negativiteit nu weg te poetsen –tabula rasa– deel ik ter genoegdoening eenmalig en exclusief met de lezers van deze rubriek het recept van een Japanse salade, –in casu een dressing– die het ook bij veel andere (Oosterse en Westerse) keukens goed doet.

(Hedenavond at ik ‘m bij in ganzenvet gebakken eigenheimers: ik bedoel maar!)

Voor een simpele groene salade is ‘ie verrassend hartig, het is bijna ‘effe wennen’, maar dan vreet je vervolgens ook de hele bak leeg. Ik wel.

De ingrediënten en aanpak zijn simpel:
– 1 el Kikkoman
– 1 el rijstazijn
– 1 el arachide- of rijstolie
– 1 el geraspte ui (ong 1/2 ui)
– 1 el sesamzaad, in droge pan geroosterd tot ze beginnen te poffen
– 1 tl suiker

Mik alle nat bij elkaar in een kommetje, rasp daarboven een half uitje (+ sap), gooi de hete sesam direct uit de pan erbij en klop goed door. Laat 15 minuten of langer afkoelen: de dressing wordt dan ook lobbig.

Gooi over gemengde bladsla (of over fijngesneden kool, over geraspte wortelen, geroosterde prei) en schep om.

Ook lekker als lunch met wat gebakken vleessies, zoals kip of bief op z’n Japanees.

Wat de muziek aangaat is de eerst gedachte natuurlijk ‘Japans’.
En aangezien we hier nu in Frankrijk zijn –zo niet dan toch– is de tweede gedachte dan ‘Yamasuki’.
Zo Japans als de neten, en 100% Frans!

NaamNomName